Σπίτι όσο να χωρείς και κτήμα όσο να θωρείς

Σοφά λόγια από τους παππούδες μας που εμείς οι νεώτεροι γραμματιζούμενοι με πτυχία και ντοκτορά παραβλέπουμε και παραβιάζουμε ασύστολα. Οι Πασχαλινές ολιγοήμερες διακοπές το 2014 με έφεραν στη Σαντορίνη για τρίτη φορά, αν δεν κάνω λάθος. Απόλαυσα το τοπίο και τον αρχαιολογικό χώρο στο ακρωτήρι που τώρα ήταν διαθέσιμος στο κοινό, αλλά διαπίστωσα με θλίψη ότι η οικοπεδοποίηση της γης συνεχίστηκε και συνεχίζεται με έντονο ρυθμό.

Φταίει βέβαια η κατακόρυφη άνοδος της προτίμησης του νησιού από τους επισκέπτες της χώρας μας, αλλά και η απληστία μας. Όλοι όσοι έχουν ένα κομμάτι γης ονειρεύονται να το κάνουν οικόπεδο και να καρπωθούν την υπεραξία. Σε λίγο όλο το νησί θα είναι ένας συνεχής οικισμός και οι λιγοστές  πινακίδες που υποδηλώνουν τους επιμέρους οικισμούς δεν θα έχουν καμιά πλέον αξία.

Ταυτόχρονα όμως θα έχει καταστραφεί ανεπανάληπτα το φυσικό τοπίο και θα έχει πάει περίπατο η διατροφική ασφάλεια. Ένα νησί που έγινε ονομαστό για το ντοματάκι του (η ντομάτα της Σαντορίνης έχει 20% περισσότερο λυκοπένιο από τις άλλες ποικιλίες ντομάτας), τη φάβα (όλη η Σαντορίνη και μαζί της η Ελλάδα τρώει φάβα που για να επαρκεί έπρεπε να καταλαμβάνει όλο το νησί, ο σημερινός Υπουργός Γεωργίας γνωρίζει πολύ καλά το λάκκο της φάβας!), τη μελιτζάνα, το κολοκύθι και τα κρασιά του, μια πολύτιμη περιουσία των παππούδων μας, κινδυνεύει να απομειωθεί. Ευτυχώς η αμπελοκαλλιέργεια, χάρις στο μεράκι μερικών αμπελουργών, ανθίσταται. Αλλά για πόσο;

Αυτές τις σοφές κουβέντες που άκουσα από έναν αγρότη στο νησί, που δείχνουν περίτρανα την αειφορική σκέψη των αγράμματων παππούδων μας, φοβάμαι πως σε λίγο καιρό θα επαληθευτούν με τραγικές και μη αναστρέψιμες συνέπειες για τον τόπο. Τί σημασία έχει αν ο λίγος καιρός είναι 50 ή 100 και περισσότερα χρόνια μπροστά στα χιλιάδες χρόνια που έζησαν οι άνθρωποι στο νησί με μια οικονομία που στήριζε την επιβίωση. Η σημερινή είναι με ξένα δεκανίκια και ευάλωτη. Τότε θα χτυπάμε το κεφάλι μας αλλά θα είναι αργά.

Χρόνια Πολλά.